Kadınca Bilmeyişlerin Sonu

“Edebiyata kulak vermeden, feminizmin sesinin tam duyulamayacagˆına, so¨zu¨nu¨n tam anlas¸ılamayacagˆına ve feminizme ilis¸kin bir incelemenin eksik kalacagˆına inanıyorum. Bu metinlerin her biri, 1960’ların ve 1970’lerin sokagˆa tas¸amamıs¸, ic¸te kalmıs¸ sesidir. Hatta 1960’ların o¨ncesinin de birikimi, birikmis¸ isyanıdır. Bu metinlerde yol alarak o do¨nemin siyasi atmosferini, toplumsal cinsiyet rolleri c¸erc¸evesinde yas¸anan c¸ıkmazları/tıkanmaları ve elbette bu ac¸mazlara kars¸ı isyanı go¨rmek mu¨mku¨ndu¨r.”

Duygu C¸ayırcıogˆlu, Tu¨rkiye’de feminizmin henu¨z adının anılmadıgˆı, anılsa da olumsuz s¸ekilde anıldıgˆı bir do¨nemde, feminist duyarlılıgˆın edebiyatta yol alan gu¨c¸lu¨ dip dalgasına dikkat c¸ekiyor bu kitapla. Kadınların siyasal ve toplumsal hareketliligˆinin, go¨ru¨nu¨rlu¨gˆu¨nu¨n arttıgˆı fakat o¨zerk seslerinin henu¨z gu¨r c¸ıkmadıgˆı 1960-1980 do¨neminde, edebiyat evreninde bir o¨nfeminizmin gelis¸tigˆini go¨steriyor.

Nezihe Meric¸, Sevim Burak, Sevgi Soysal, Leyla^ Erbil, Adalet Agˆaogˆlu, Fu¨ruzan ve Tezer O¨zlu¨’nu¨n eserlerinde, erkek egemenligˆinin ve ataerkil aile kurumunun nasıl sorgulandıgˆını go¨ru¨yoruz. O¨zel olanın gerc¸ekten politik oldugˆunu ve kadınların hayatının nasıl daraltıldıgˆını “canhıras¸” tasvir eden bu eserler, aynı zamanda kadınların bu baskıya –bazen de “delilikle”- nasıl direndiklerini hika^ye ediyorlar.

Sevgi Soysal, Tante Rosa’yı “bu¨tu¨n kadınca bilmeyis¸lerin tek adı” diye tanımlamıs¸tı. Kadınca Bilmeyis¸lerin Sonu, adı u¨stu¨nde, kadınca bilinc¸lenmenin hika^yesini anlatıyor.