Yeryüzü Göçebeleri

"Hepimiz bir umut ısıgının yansımalarında körebe oynar gibiydik. Isıgın aslını bulmak için çırpındık durduk..." Ressam Timuçin Ayaz'ı batıya süren tutkunun adı; ısık, gölge,Velazquez ve Sorolla'ydı. Ancak yeryüzü göçebesi yazardı gümüs künyesinde... Puerta de Hierro'da yaşasa da, yaptığı tablolarda Altay Daglarının renklerini, ısıgını ve esintisini kullanır, Hakasya Gök Direkleri'ni İspanya'nın ortasına kondururdu. Miray Urga ise "çatlamaya hazır bir tohum gibi acılar ve isyanlar içinde çatırdayıp duran" bir ilçe olan Alemdağ'a yeni taşınmış, göçmenleri, zılgıtları, yoksulluğu ile bu yeni dünyaya alışmaya çalışan bir kadın... Timuçin ve Miray'ın bir tablo aracılığı ile kesişen yaşamları çoğu yeryüzü göçebesi gibi zor bir sınavdan geçecek; umudun ışığını birlikte kovalamaya başlayacaklardı! "Dönüp bakıyorum da, bir yıllık sürece... Hepimiz ya zorunlu göçebelerdik ya da gönüllü göçebeler... Ya siyasi sürgünler ya da yazgı savurdu attı, yollarımız bir yerde kesisiverdi iste. Hepimiz bir umut ısıgının yansımalarında körebe oynar gibiydik. Isıgın aslını bulmak için çırpındık durduk. Isık dedim de... Hani batmakta olan günes arkandayken uzun bir yolda araçla gidersin. Aracın gölgesi kendisinden büyük olarak düser önüne. Sonra sol aynada güçlü bir ısık belirir. Gözlerin kamasır. Önünü göremez olursun eger açıyı degistirmezsen. O yansıma öylesine göz alıcıdır ki, bir kez daha bakamazsın bile. Senin yasamıma düsen ısıgın, yansıman da böyle bir seydi iste."